دیریازود تجربه ی زندگی به ما می اموزد که در درون بعضی از انسانها گاهی انسان دیگری ست که او را هرگز نمی شناسی 

اگر خوب زندگی کنی ،الزاماً شاد نمی شوی اما اگر شاد باشی ، قطعاً خوب زندگی خواهی کرد.

چه نجابتی دارد گریه زیرباران،نه اشکی پیداست که دلی رابلرزاند ونه صدای هق هقی که گوشی رابیازارد ،تنها به هم کشیده صورتی است که میسوزد (پویان قلندری)

وقتی می گویم دیگربه سراغم نیا،فکر نکن فراموشت کردم

یادیگردوستت ندارم نه ،من فقط فهمیده ام وقتی دلت بامن نیست

بودنت مشکلی راحل نمیکند.....تنها دلتنگ ترم میکند.

ادمها

فقط ادم هستند

نه بیشتر ونه کمتر

اگر کمتر ازچیزی که هستند نگاهشان کنی

انها راشکسته ای

واگر بیشتر از ان حسابشان کنی

انهاتورا می شکنند

بین این ادمهایٍ ادم ،فقط باید عاقلانه زندگی کردنه عاشقانه.

دوست داشتن برتر از عشق است .....

عشق یک جوشش کورکورانه است وپیوندی از سر نابینایی،ودوست داشتن پیوندیست خوداگاهانه واز روی بصیرت روشن وزلال .دررواقع عشق به راحتی وحتی دریک نگاه بوجودمی اید(خودم به تنفردریک لحظه بیشتر اعتقاد دارم) ولی دوست داشتن زمان میخواهد.

دکترشریعتی:"به هرکه دوست میداری بیاموز که عشق از زندگی کردن برتر است ،وبه هرکه دوست تر میداری بچشان که دوست داشتن از عشق برتر است"

راستش رابخواهی فاجعه ی رفتن توچیزی راتکان نداد..!من هنوزهم چای میخورم،قدم میزنم ، هنوز هم زنده هستم...

اما تلخ تر ، تنهاتر وبی اعتمادتر.....